Идоракунии вақти истироҳати бачаҳои мо дар рухсатӣ дар тобистон метавонад душвор бошад. Мо ба шумо якчанд вариантҳои оддӣ ва иқтисодиро нишон медиҳем, то онҳоро бо оилаатон гузаронед ва бо онҳо лаззат баред!

Ҷойгиркунии хуби чароғҳо дар ҳаммом фарқи калон байни воҳиди истироҳаткунанда ё ҷои чиркинро фароҳам хоҳад овард. Бештари вақт, вақти омӯзиши навъи нур ва ҷойгир кардани нуқтаҳои сунъии нури сунъӣ дар ин фазо бахшида нашудааст ва муҳим аст. Ин аз истироҳати хуб ё як ҷаласаи ороишии хуб вобаста аст. Мо ба шумо дар он кӯмак мекунем.

Хуб ба шубҳа! Аз ин ғояҳо илҳом гиред, то растаниҳои худро дар хона дар гӯшаҳо ва композитсияҳои зебо ва аслӣ нишон диҳед. Новобаста аз он ки онҳо навъҳои табиӣ ва сунъӣ ҳастанд, аз дасти шумо бо боғдорӣ вобаста аст.

Пулҳо ин як имконияти комилест, ки якчанд рӯз истироҳат кунед ва дар бораи стресс фаромӯш кунед, дар сурате ки шумо худро дилгир мекунед, гарчанде ки агар он дар яке аз ин меҳмонхонаҳо бошад, беҳтар аз он! Ва мо интихоби комилро бо манзил дар баҳрҳо, кӯҳҳо ва шаҳре анҷом додем, то шумо дар осоиш қарор гиред!

Бо рафъи ҳамаи қисмҳо ва ороиши дар оҳангҳои хокистарӣ, дар ин хонаи Севилӣ фазои диафанӣ ва тарроҳӣ ба даст оварда шуд.

Лӯбиёи мурғ, савсанҳо бо чошнии анор, сэндвичи махфии Иберия, хӯришҳои макарон ва панир, сабзавот бо йогурт.